Ζωγράφιζα από μικρή, λάτρευα να σκαρφαλώνω όπου έβρισκα και να παίζω ποδόσφαιρο. Μεγάλωσα μέσα σε αγόρια με πολύ παιχνίδι καθημερινά, κάτι που με έκανε ένα γνήσιο «αγοροκόριτσο». Θυμάμαι να απολαμβάνω όλα εκείνα που δεν ήμουν εγώ, αλλά έβρισκα τον εαυτό μου μέσα τους. Μέσα στα χρόνια παρατηρούσα πώς άλλαζαν οι τρόποι που συνυπήρχαμε, από παιδιά σε έφηβοι και από έφηβοι σε ενήλικες.

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που μου έμαθε να νιώθω ελεύθερη. Για να μπορέσω να είμαι ελεύθερη έπρεπε να μάθω τί σημαίνει να κατέχω τη δύναμη του σώματος μου, της συμπεριφοράς και του λόγου μου. Την ευθύνη μου. Μου μάθαιναν πως το να μου δείχνουν ότι με εμπιστεύονται, με έκανε να μπορώ να επιλέγω χωρίς να νιώθω μόνη. Πολλά από αυτά τα έμαθα όταν συναντούσα τις αξίες των ανθρώπων γύρω μου και ένιωθα ότι δεν θέλω να γίνω έτσι, ότι κάτι δε μου ταιριάζει. Κάπου ανάμεσα στα όρια και τις υποχρεώσεις κάθε ηλικίας και σε εκείνα που με γέμιζαν ζωή, μάθαινα να συνδιαλέγομαι με τον εαυτό μου και τον κόσμο.   

Η εφηβεία με βρίσκει στην αρχή της οικονομικής κρίσης και με δύσκολες οικογενειακές αλλαγές. Μαζί με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, ενός παιδιού στην ηλικία μου τότε, άρχισα να χάνω την ασφάλεια που ένιωθα. Θυμάμαι να γράφω τις σκέψεις μου σε ένα τετράδιο για να μπορώ να μην τις κουβαλάω συνέχεια μαζί μου. Στο σημείο αυτό άρχισα να σκέφτομαι πώς θέλω να είμαι, από τί θέλω να είμαι φτιαγμένη, ποια είναι όλα εκείνα που με γεμίζουν νόημα και ενδιαφέρον, και σχεδόν συνειδητά άρχιζα να διαλέγω. Στα 17 μου μια βαθιά ανάγκη να μιλήσω με οδήγησε στο να γράψω το πρώτο μου ποίημα και από τότε δεν έχω σταματήσει να γράφω.

Πηγαίνοντας στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσω και μένοντας οκτώ ολόκληρα χρόνια, καταλάβαινα καθημερινά ότι τίποτα δεν σου δίνεται. Η φθορά σε όλα τα επίπεδα μέσα στην κρίση μου μάθαινε να ζω μετρημένα και να επικεντρώνομαι στα απλά. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από μέλος της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής το 2013, έρχεται να μου δείξει ότι δεν μπορείς να μην διαλέγεις πλευρά όταν πρόκειται για τον άνθρωπο. Όταν ο επόμενος που θα βρεθεί απέναντι από ανθρώπους σε εξουσίες που κακοποιούν και ελέγχουν θα είσαι εσύ.

Περισσότερο κατάλαβα ότι όλα πρέπει να τα δημιουργήσω μόνη μου, ότι ο κόσμος είναι μέσα στα χέρια μου και τα χέρια μου μέσα στον κόσμο.

Όσο σπούδαζα εξερευνούσα τον εαυτό μου και άρχισα να φτιάχνω το δρόμο που ήθελα να περπατήσω. Διαβάζω από φιλοσοφία μέχρι κβαντική φυσική, μελετάω editorial μόδας και ρεμπέτικα, πλουτίζω την αισθητική μου. Ασχολούμαι στη διπλωματική μου με τη λακανική επιθυμία και την ποίηση της αργεντίνας Alejandra Pizarnik, θέμα δύσκολο αλλά πρωτάκουστο και ενδιαφέρον, μιας και η σχολή μου δεν μου έδινε το χώρο να είμαι δημιουργική. Με μια σύντομη, τελικά, εκπαίδευση στη λακανική ψυχανάλυση κατάλαβα πολύ γρήγορα ότι δεν είναι ο τρόπος που θέλω να βλέπω τον κόσμο.

Τελειώνοντας τη σχολή μου βρίσκομαι ήδη σε ένα σπίτι για μενα, στο ΚΕΘΕΑ, την ΙΘΑΚΗ μας, για πρακτική και εθελοντισμό. Οι θεραπευτές που συνάντησα με εμπιστεύθηκαν και τα είδα όλα πολύ νωρίς: συνεδρίες οικογενειακές, ατομικές, με συντρόφους και με αδέρφια, για πρόληψη και για επανένταξη, είδα την εξάρτηση από την πλευρά του καθενός και το ανθρώπινο μέσα της. Έμαθα να οριοθετούμαι με απλότητα στη θεραπευτική σχέση και να μπορώ να μιλήσω για όλα.

Αποφασίζω χωρίς δεύτερη σκέψη να εκπαιδευτώ στη συστημική μιας και ήδη η φιλοσοφία της μου έβγαινε φυσικά. Τέσσερα χρόνια με μια ομάδα - οικογένεια, τόσο διαφορετική και τόσο δυναμική, με προσωπική και ομαδική θεραπεία ένιωθα ότι αλλάζω συνέχεια. Βρισκόμουν συνεχώς στη θέση όπου έπρεπε να πενθήσω τα κομμάτια του εαυτού μου που άφηνα πίσω για να γίνω κάτι καινούριο, πιο ανοιχτό, κάτι που να χωράει «εγώ» και να τους χωράει όλους, πιο ανθρώπινο και δημιουργικό.

Παράλληλα εκπαιδεύομαι ως personal trainer από μια εμπνευσμένη εκπαιδεύτρια που μου μαθαίνει τα απλά και τα βασικά που κάνουν τον εαυτό να αντιλαμβάνεται το σώμα, την αναπνοή, τη στάση. Έμαθα ότι ο τρόπος που σκέφτομαι για το πρόβλημα στο σώμα μου είναι ο ίδιος τρόπος που σκέφτομαι για την ψυχή μου και κυρίως ότι η λύση στο πρόβλημα δεν είναι τόσο εκεί που εμφανίζεται το σύμπτωμα, αλλά περισσότερο στις σχέσεις με τα μέρη που συνδέονται με αυτό.

Δουλεύοντας δυο καλοκαίρια ως ψυχολόγος σε μια κατασκήνωση στο Γαλαξείδι, συναντάω καθημερινά μικρά παιδιά έως εφήβους. Μαθαίναμε μαζί, εκείνα τι άνθρωποι θέλουν να γίνουν κι εγώ τι θεραπεύτρια θέλω να είμαι. Συνδέθηκα με παιδικά μου κομμάτια, έπαιξα, έτρεξα και μπήκα σε ρόλους που δεν ήμουν εξοικειωμένη. Φεύγοντας από εκεί είχα να πενθήσω δυο μεγάλους πόνους, τον χωρισμό μου και το θάνατο της γιαγιάς μου. Είδα ότι κάθε πέθνος είναι πολύ προσωπικό και βαραίνει διαφορετικά, κάτι που με έκανε να θρηνήσω τη γιαγιά μου όταν ένιωσα έτοιμη, δυο χρόνια αργότερα.

Δούλεψα για τρία χρόνια με πρόσφυγες σε καμπ για το Υπουργείο Υγείας, πράγμα που με έκανε να έρθω ακόμη πιο κοντά στις ποιότητες που μας κάνουν ανθρώπους, αλλά και σε αυτές που μας απομακρύνουν από τον εαυτό μας. Παραιτούμαι και ανοίγω το γραφείο μου στη Θεσσαλονίκη για να μπορέσω να φτιάξω έναν χώρο συνάντησης που να ταιριάζει με τη ματιά μου για τον κόσμο.

Στο Μaster μου ασχολούμαι με την οπαδική βία στο ποδόσφαιρο και την επικοινωνία, ερευνώντας για πρώτη φορά μια επικοινωνιακή οπτική της βίας μέσα από τη θεωρία του διπλού δεσμού του Gregory Bateson, μιας και για ακόμη μια φορά η έμπνευση λείπει από το πανεπιστημιακό πλαίσιο.

Στα 25 μου έχω βγάλει ήδη το πρώτο μου ποιητικό βιβλίο Η σκόνη που βαραίνει τα ράφια μας. Το κομμάτι μου που χρειάζεται να γράφει καταλαβαίνει πια καλύτερα ότι το μοίρασμα με τους άλλους είναι ο λόγος που συνεχίζω να γράφω. Ο τρόπος που έχουνε τα πράγματα να σπάνε γράφεται τέσσερα χρόνια και βγαίνει στα 29 μου.

Καλεσμένη ως συγγραφέας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών να μιλήσω για τη γραφή και τη ζωή μου, συνειδητοποιώ πια ότι η βαθύτερη αξία και πολιτική πράξη για μενα είναι η συνάντηση. Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει να γίνεται πιο ξεκάθαρο μέσα μου ότι αν μπορούμε να αλλάξουμε τους τρόπους που συναντιόμαστε, μπορούμε να φτιάξουμε τον κόσμο πιο ανθρώπινο ξανά.

Εκείνα τα χρόνια αρχίζω να δημιουργώ τον εαυτό μου πιο συνειδητά από ποτέ και να αντιλαμβάνομαι πηγαία τις δυναμικές των σχέσεων και κυρίως των ερωτικών. Γνωρίζοντας ανθρώπους καταλαβαίνω ότι έχω έναν μοναδικό τρόπο να συνδεόμαι μαζί τους, μια δυναμική που μας εμπνέει και μας γεμίζει νόημα να γίνουμε περισσότερο από αυτό που είμαστε μόνο εμείς. Ο τόπος άρχισε να μη με χωράει και άρχισα να ταξιδεύω περισσότερο στην Αθήνα. Δουλεύω, διαβάζω πολύ, φθείρομαι και υπάρχω σε πλαίσια πολύ διαφορετικά μεταξύ τους που μού δίνουν μια πολυπλοκότητα και μια πληθώρα όψεων των πραγμάτων. Μουσική, ρεμπέτικα και ραπ, στίχοι, εικόνες και μεταφορές, υπογραμμίζουν μέσα μου τη σημασία του ρυθμού στο νευρικό μας σύστημα και συνεπώς στις σχέσεις μας και αποτελούν βασικά εργαλεία στη δουλειά μου.

Κάποιες φορές έφτανα να αναρωτιέμαι αν το να βρίσκω νόημα και να καταπιάνομαι με πολλά και διαφορετικά μπορεί να με οδηγήσει στο να τα κάνω όλα μισά. Κοιτώντας τη ζωή, όμως, καταλαβαίνω πόσο πλουτίζουν τις συνδέσεις μου για τη θεραπεία και τις ανθρώπινες σχέσεις, πως με κάνουν να φτιάχνω τρόπους εκεί που δεν υπάρχουν.

«Θέλω την επιστροφή της ποίησης με όλα τα μέσα» όπως θα έλεγε και ο εικαστικός Γιάννης Κουνέλλης.

Για να είμαι ειλικρινής, απολαμβάνω να εξερευνώ το πώς συνδέομαι με τους ανθρώπους και να παρατηρώ τις δυναμικές, τα μοτίβα και την επιθυμία στις σχέσεις μας. Πιστεύω ότι οι τρόποι που συνδεόμαστε και επικοινωνούμε στις ερωτικές μας σχέσεις καθορίζουν όλες τις σχέσεις της ζωής μας, προσωπικές και επαγγελματικές. Μέσα από την εμπειρία μου βλέπω ότι οι άνθρωποι περισσότερο απ’ όλα χρειάζονται να νιώθουν ασφαλείς, να νιώθουν ότι ακούγονται, ότι τους καταλαβαίνουν και ότι τους αποδέχονται γι’ αυτό που είναι.

Πιστεύω βαθιά ότι συνδεόμαστε με τους άλλους μέσω των αξιών μας γιατί κάνοντας κάτι το επικοινωνούμε και προσκαλούμε τους ανθρώπους που πιστεύουν αυτά που πιστεύουμε, να έρθουν κοντά μας.

Ερωτευόμαστε και μαθαίνουμε μαζί πώς φτιάχνουμε έναν κοινό χώρο ενώ είμαστε διαφορετικοί. Πώς πλησιαζόμαστε και πώς απομακρυνόμαστε, βλέπουμε τους εαυτούς μας να πληγώνουν και να πληγώνονται και κατέχουμε ο καθένας την ευθύνη στη δημιουργία της ομορφιάς και του πόνου. Μαθαίνουμε να φροντίζουμε και να φροντιζόμαστε, ξεχειλώνουμε όλα αυτά που ήμασταν για να καταλήξουμε να καταλάβουμε ότι ήμασταν άλλα τόσα κάποια από αυτά ακραία. Βρισκόμαστε συνεχώς ανάμεσα στην ανάγκη μας για ελευθερία και αυτονομία από τη μία και για ασφάλεια και αφοσίωση από την άλλη.

Η ερωτική επικοινωνία είναι αυτή η μοναδική, η δική μας σχέση με τη σεξουαλική μας φύση. Είναι μια βαθιά προσωπική δυναμική που μας συνδέει με αυτό που είμαστε και μας κάνει να κατέχουμε την ευθύνη για τον κοινό χώρο που δημιουργούμε με τους ανθρώπους. Είναι η αίσθηση ότι αναγνωρίζουμε τη σεξουαλική μας ενέργεια και πώς αυτή ταιριάζει με την αίσθηση που έχουμε για τον εαυτό μας.

Ο τρόπος που βλέπω τον κόσμο με κάνει να είμαι εδώ για να φτιάξουμε τρόπους να συνδεθούμε με το προσωπικό μας νόημα και να δούμε πώς θέλουμε να ζήσουμε. Γιατί αν δεν γνωρίζεις γιατί έχεις γίνει ο άνθρωπος που είσαι σήμερα, δεν μπορείς να δεις τι άνθρωπος θέλεις να γίνεσαι. Η σχέση μας με τον εαυτό μας καθορίζει τη σχέση μας με τους άλλους.

Να μιλήσουμε γι’ αυτά που δεν λέγονται και να πούμε τα ίδια πράγματα διαφορετικά. Να εμπνευστούμε και να δημιουργήσουμε διαφορετικές αφηγήσεις για την προσωπική μας ιστορία. Σε μια κοινωνία που μας κάνει όλο και λιγότερο ανθρώπους, να επιστρέψουμε στον εαυτό μας και να γίνουμε άνθρωποι ξανά.

 Αυτή είναι η δική μου ιστορία, ο δικός μου δρόμος.